Weblog van Ted

Gisteravond zat Ted plotseling luidkeels te krijsen in bed. Ik ben hem wezen troosten, maar het hielp allemaal niet: flesje, op zijn rug kriebelen, uit het raam kijken… Uiteindelijk maar een paracetamol erin en zo is Ted op schoot in slaap gevallen. Zeer waarschijnlijk had hij pijn aan zijn tandjes. Vanochtend ook nog een beetje verhoging, maar niet genoeg om papa uit zijn werk naar de opvang te laten komen 🙂

Uiteraard nog wel een uitstekend humeur op de opvang. Voor het eerst is Ted deze week ook zelf naar de juf toegelopen. Ook zwaaien en dag zeggen is een groot succes en dat heeft Ted zelf ook door. Ga er alleen niet voor staan want hij zwaait horizontaal met gestrekte arm in een ruime boog 🙂

Ted zegt ook al steeds meer na. Vanavond zei ik dat het eten lekker was. Dat vond Ted ook, want hij bleef het herhalen. Was aan zijn gedrag ook wel te merken, want hij heeft al mijn eten ook op! By the way, ik kap nu, want ik heb honger…

Jij  en je grote broer hadden weer een puike papadag vandaag. Buiten was het 36 graden, maar dankzij de airco was het binnen ‘slechts’ 26 graden. ‘s Ochtends hoefden jullie niet in bad, want dat was vanwege de warmte de vorige avond al gebeurd. Het programma was verder ‘s ochtends boodschappen doen en ‘s middags een lange boswandeling en spelen in de tuin of airco. Al naar gelang de voorkeur.

Je hebt veel honger momenteel. Eten is bijna niet aan te slepen. Heb zojuist ook weer erg weinig van mijn eigen avondeten binnengekregen… Boodschappen doen was dolle pret. Lachen en met je handjes klappen en op de kinderwagen slaan. Het bos was ook wel boeiend. Deze keer bleef je wakker, dus je hebt alles meegekregen. Toen je een beetje moe werd heb ik je ter bescherming tegen je grote broer (je had immers al een lel met een blokfluit op je hoofd gehad) in de box gezet. Arie wilde er graag bij. Op de foto beramen jullie gezamenlijk een ontsnapping!

Je lopen is wat gestagneerd. Als we je met de rug ergens tegenaan zetten ga je wel stappen, maar al snel zit je weer op je gat. Het is natuurlijk ook wel link om met een nog onzekere tred te gaan lopen als je zo’n projectiel als je broer door de kamer ziet gaan.

Qua karakter lijkt Ted niet erg op z’n broer. Vandaag werd dit weer duidelijk. Zo’n anderhalf jaar geleden is Arie voor het eerst voorover in de speelgoedkist gelazerd toen hij er een speeltje uit wilde pakken. Woest was hij, toen hij niet meer met z’n voetjes op de grond kon komen. Trappel, krijs… Vandaag gebeurde Ted precies hetzelfde. Arie zat ernaast en keek naar Ted’s stil over de rand hangende benen met een enigzins afkeurende blik: “Waar ben jij nou weer mee bezig.” Toen ik Ted aan 1 voet weer uit de kist getrokken had, zat ie naast z’n broer op de grond en stak vol trots, met z’n typische Ted grijns (en een vuurrood hoofd), het opgediepte speeltje in de lucht: “Kijk het houten puzzelstuk van een boom, mooi he!”

Enne: sinds vanmiddag loopt ie hele stukken door de tuin als je hem op z’n voeten in het gras zet, uiteindelijk laat ie zich dan weer door z’n knieen zakken als ie uit evenwicht raakt. Arie springt er juichend omheen. “Ted, lopen!”