Weblog van Ted

Donderdagavond, kinderbedtijd. Terwijl ik Arie een verhaaltje voor het slapen gaan voorlas, was Ted even vertrokken. Plots hoorde ik een luid gekrijs, luider dan het normale gekrijs. Dus ik ging snel kijken. Ik trof Ted aan, voor het moment gereduceerd tot een krijsend hoofd en 4 ledematen in de toiletpot, die als een vaasje tulpen de badkamer opsierde. WC-verkleiner nog in de hand! Hij was zelf naar de WC gegaan… Ik heb nog overwogen om snel naar beneden te rennen voor de camera, maar moest daarbij denken aan een debacle dat ik ooit zelf had met een vlot. Ik lag er toen niet veel anders bij dan Ted, ook met de billen al in het water. In plaats van mij te verlossen uit die benarde positie is mijn moeder echter zeker 200 meter teruggerend naar het huis om de camera te halen. Daarna heb ik haar nooit meer zo hard zien rennen. Gezien dit jeugdtrauma, hier nu dus geen foto. Helaas. En die foto van het vlot krijgt niemand meer te zien!

We fietsen met z´n drieen door de dorpsstraat. Ted zit in het zitje voorop de fiets, Arie achterop. Als we langs de katholieke kerk met groot Jezusbeeld in de voortuin van de pastorie rijden, roept Ted wijzend naar het beeld: “Papa!¨.

Vanochtend heb ik Ted voor het eerst samen met broer Arie (Aja!) naar de peutergroep gebracht op de opvang. Ted was al twee weken in verschillende stadia aan het wennen en dat ging erg goed! Hij was er wel aan toe. Toen we naar binnen liepen hebben we samen nog even gezwaaid voor het raam van de babygroep. Daaaaag. Arie had er ook zin in, want hij sleepte Ted aan de hand mee naar binnen. Ted ging meteen lekker aan het spelen met de “noppies”. Ook vriendin Liz van de babygroep zit inmiddels op de peutergroep. Hij had gelukkig nog wel even tijd voor een knuffel en zwaaien. Dat gaat goed zo!