Weblog van Ted

Alleen de T van Ted heeft hij zelf geschreven

Ted’s amandelen zijn vandaag geknipt. Hij had er al twee nachten onrustig van geslapen, maar vanmorgen om 6.45 was het dan toch zover. Samen met papa in de auto naar het CWZ! Eigenlijk waren we allebei best opgetogen, want we hadden ons goed voorbereid en hadden wel het gevoel dat we er aan toe waren. Het liep ook allemaal gesmeerd. We konden voor de hoofdingang parkeren (niet gek op zo’n vroeg tijdstip). We liepen ook in 1 keer goed naar de wachtkamer. Ted was er al een keer geweest met de rondleiding samen met mama, maar voor papa was het nieuw. Eerst moesten we de kamer met de groene deur in, daar kregen we alle spullen. Ted’s nachthemd, de plakkers op zijn buik en het mutsje. Ook voor papa was er een koddige schort en mallotig mutsje. Ted kende het allemaal al van de plaatjes en de introductie en we hebben het allebei maar aangetrokken. Daarna was het nog even wachten totdat Ted aan de beurt was. Er waren vanmorgen 4 kindjes voor amandelen en ook nog een paar voor buisjes. Toen werd Ted omgeroepen, we zaten net lekker in Waar is Wally. We mochten nu door de blauwe deur naast de groene. Het ging heel snel, papa gaf de dokter een hand, legde Ted op de tafel, het kapje ging over zijn mond en binnen een minuutje was Ted in dromenland. Papa werd geroutineerd weggeloodst.

Ik dacht dat ik wel even een boterham op de gang kon eten, maar die had ik nog niet eens helemaal op toen ik alweer teruggeroepen werd. Ted’s amandelen waren er al uit! Snel de boterham in een wangzak gepropt en naar binnen (groene deur nu weer). Daar kreeg ik een verdrietige Ted op schoot. Dit was de eerste keer dat hij moest huilen, terwijl alle andere kinderen al een deuntje gedaan hadden. Flink hoor! Het was wel heel zielig. Verwarrend natuurlijk als je uit een narcose bijkomt. En een zere keel! Gelukkig kon papa helpen. Met een nat doekje deppen en regelmatig water drinken. Na een poosje was Ted weer gestopt met huilen. Toen de andere kinderen ook zo ver waren mochten we van de verkoeverkamer naar de kamer waar we tot 15.00 zouden blijven. Dit in verband met gevaar voor nabloedingen. De zuster reed ons zo met bed en al er naar toe. Dat was best leuk. In de kamer zaten ook de andere drie kinderen met hun moeders, er was speelgoed en een tv bij het bed, waarvan je het geluid alleen kon horen door de bijgeleverde koptelefoon. Ook stond er al een ijsje en koude limonade klaar voor Ted. We moesten de hele dag om het kwartier drie slokjes blijven drinken, totdat Ted naar bed ging. Dit is om goed schoon te spoelen en nabloedingen te voorkomen. Op verzoek van papa bracht de zuster voor hem ook een ijsje!

Toen ging het allemaal prima, de zetpil van ‘s ochtends vroeg deed zijn werk. Ted wilde zelfs al aankleden en uit bed om te plassen en met het speelgoed dat daar stond te spelen. We hebben ook geskyped met opa en oma (zie foto), voorgelezen en Angry Birds gespeeld. Na een poosje werd Ted hier wel erg moe van, maar ja wel om het kwartier drinken… Stiekem heeft papa Ted een drinkpauze over laten slaan, zodat hij een half uurtje kon slapen, maar daarna moest er toch weer gedronken worden. Dat was huilen. Ted was gewoon een beetje door zijn “peterolie” heen. Gelukkig kwam niet lang daarna mama ook langs en konden we met zijn drieën naar huis. Hartelijk dank dokters en zusters van het Canisius!

In de auto lag nog een cadeau voor Ted dat te groot was om mee te nemen naar binnen, een spoorbaan van Thomas de locomotief. Eenmaal thuis hebben we die uitgepakt en er nog even mee gespeeld, ook mocht hij nu voor het eerst zijn nieuwe Mega Toby pak aan. Maar Ted was nog steeds erg moe. Nu ligt hij lekker op de bank te slapen… maar straks moet hij weer drie slokjes drinken…