Weer goed?

Nou Ted, mamma weet effe niet meer waar je nu met je hoofdje zit. We denken dat je weer goed ligt. Houden zo!

Er is hier inmiddels ook een tweepersoonskinderwagen in huis. Gekregen van tandarts Birgit uit Venray. Er kan ook een Maxi Cosi in, dus Arie en jij kunnen er tegelijk in vervoerd worden.

Omlaag!

Na heel lang in stuit gelegen te hebben, lag Ted tijdens de herhalings SEO van 32 weken tot onze opluchting eindelijk in hoofdligging. Maar na een hoop gespartel vrijdagnacht zat het me niet lekker meer. De verloskundige was het met me eens: weer een stuit. Ted is al door z'n vader en tante toegesproken: "Draaien jongen, je moet met je kop omlaag!"

Wel goed!

Joepie Ted, het zit wel goed! Op de 20-wekenecho bleek dat je nierbekken links iets te groot was. 6,7 mm en het had maximaal 5 mm moeten zijn. Daarom hadden we vandaag een extra echo om nog eens te kijken (ik zal je alle nare details besparen van wat er allemaal mis had kunnen zijn). Deze keer was het prima! De precieze afmetingen weet ik niet meer, maar je bent letterlijk van top tot teen doorgelicht en ze konden niks raars vinden :-)

Pappa en mamma hebben het eerst gevierd met een gebakje en een fruitshake in het restaurant van het ziekenhuis en daarna zijn we wezen wandelen in het Goffertpark. De afgelopen 12 weken waren voor ons best spannend. We konden er verder niets aan doen en moesten maar afwachten tot vandaag. Het was prachtig weer en voor ons een hele leuke afsluiting van een topweekend!

Goed gesprek

Het was weer tijd voor een goed gesprek met de verloskundige. Dat gaat steeds als volgt:

Vk: "Hoe gaat het?
Ik: "Goed."
Vk: "Niks te klagen?"
Ik:"Ja, zat."

Vervolgens meld ik dat wat kwaaltjes die ik de afgelopen maand heb gehad, die al dan niet vanzelf weggingen en waarvan ik inmiddels weet dat het nog veeeeel erger wordt. De verloskundige knikt dan met een meelevende en begijpende blik (zijn ze erg goed in) en ze legt uit wat het kwaaltje vandaan komt. Dan gaan we verder met bloeddruk meten en hartje luisteren en nemen we weer afscheid.

Ik vind het uiterst merkwaardig. Er zijn echt kuddes vrouwen die negen maanden lang lopen te zuchten, te steunen en te klagen over echt alles en al met vijf maanden echt niet meer kunnen werken. Dat krijgt die verloskundige allemaal over zich heen. Ze hebben vast een gigantisch arsenaal aan (placebo) huismiddeltjes achter de hand, zodat de zwangere denkt dat je invloed uit kunt oefenen op je kwaaltje. En die arme mannen het gezeur maar aanhoren elke avond en kaneelbeschuitjes tegen de misselijkheid kopen en haar schoenen 's avonds uitdoen, wat daar kun je echt niet meer bij.

Maar het meest idiote vind ik dat ze als het echt spannend wordt massaal kiezen voor mijn absolute horrorscenario: een enorm pijnlijke, langdurige thuisbevalling moederziel alleen, met een verloskundige die soms even langkomt om te kijken hoe het gaat "O, ik zie het al, dat duurt nog wel even, ik kom morgen nog wel eens kijken. Succes! Het gaat heel goed" Lees ook even mee op het afsprakenkaartje van de verloskundige.

"Voorbereiding op de bevalling
* zet twee emmers en een vuilniszak bij het bed
* zet een strijkplank klaar
* zorg dat de slaapkamer verwarmd is"

Dat je enigzins verbaasd met twee emmers de trap oploopt als je 36 weken zwanger bent, ok. Bij de vuilniszak zou ik mezelf toch wel achter de oren krabben, maar die strijkplank is wel de bloody limit. We leven niet in de bush bush in Afrika! Zou wel een hilarisch gezicht zijn: Spruit die na afloop van de bevalling met de vuilniszak richting tuin gaat om de placenta in de biobak te doen. Of zou die in een van de emmers moeten?

Gedraaid!

Afgelopen dinsdag ben je weer bij de verloskundige geweest. Die kon ons melden dat je inmiddels niet meer in een stuit ligt :-) Daar zijn we erg blij mee, want een stuitligging eindigt vaak in een keizersnede bij de bevalling. Je moeder merkt het inmiddels ook, want je voetjes raken nu soms haar maag.