’s Middags zat ik nog bij de verloskundige. Ted mocht geen dag langer dan 42 weken blijven zitten, vrijdag moest er ingeleid worden. Wat mij betreft wachtten we nog het weekend af, ik voelde me nog goed, alle checks waren prima en bij die uitgerekende datum had ik toch al mijn vraagtekens. Na wat emotionele chantage: “Stel dat je wacht en je placenta houdt er dit weekend mee op dan vergeef je het jezelf nooit. Het is een kostbaar bezit hoor”, bleef er niet veel te kiezen over. Ik was not amused die avond.
Om 0.02 uur voelde ik een krampje… dat een minuut duurde. 10 minuten later weer eentje, al snel om de 7 minuten, om 1.00 uur om de 5 minuten. Tijd om 006 wakker te maken. Die zat na wat geduw rechtop in bed en sprak de historische woorden “Oh, kut”. Binnen 5 minuten was de ganse schoonfamilie wakker en kwamen mijn schoonouders met 160 kilometer per uur de A15 af om op 007 te passen. Ziekenhuis gebeld: we mochten komen. Nou maar hopen dat het geen vals alarm was, zoals zaterdag toen mijn schoonvader vervroegd van een voetbalfeest naar huis gekomen was. 1.30 uur: al een half uur weeën om de 3 minuten, die steeds pijnlijker werden. “Arie, ik denk dat we echt NU moeten gaan!” Ook maar buuv Marianne wakker gebeld en de babyfoon gebracht, geen tijd om op schoonouders te wachten.
Nooit geweten dat het asfalt op de Waalbrug zo hobbelig was, maar eenmaal daar voorbij gingen we in vloeiende lijn de Oranjesingel, Keizer Karel Plein en Sint Annastraat af, tussen de weeën door zag ik soms nog net wat rode stoplichten langs schieten en wat auto’s rechts ingehaald worden. Voor ik het wist lag ik in de verloskamer: om 2.00 uur 4 centimeter ontsluiting. De anaesthesist werd gebeld, maar die zat bij een spoedoperatie. Alle voorbereidingen voor de ruggenprik werden intussen getroffen, maar het was maar de vraag wat eerder klaar was: de operatie of mijn bevalling, als dit zo doorging. En dat ging het. Na een uur voelde ik wat persdrang: bijna volledige ontsluiting. De anaesthesist werd afgebeld en na 4 minuten en wat gerommel met een navelstreng die om z’n nekje zat was ie er om 3.09 uur: Ted!
Na wat gebadder en een vroeg ziekenhuisontbijtje zaten we er rond zessen gedrieen redelijk fris en wat verdwaasd bij. Dat was het dan wel, we wisten niet zo goed wat we in het ziekenhuis nog moesten doen. Tijd om 007 op te zoeken, die had net z’n Bambix op en kwam ons op de oprit al enigszins verbaasd tegemoet lopen om kennis te maken met z’n broertje.
